't Is net of die dominee het echt meent!

Gisteren heb ik twee keer gepreekt over Lucas 1,20, onder het thema "Geloof 't of niet!". Het was een oude preek (december 2007) die ik met enige aarzeling opnieuw hield. In beide diensten viel me tijdens het preken een opmerking te binnen die ik inmiddels al meerdere keren heb gehoord: "'t Is net of die dominee het echt meent!" Ik heb ervoor gekozen om mijn inval voor mezelf te houden, omdat het anders wellicht toch teveel de aandacht zou vestigen op mijn persoon als prediker, alsof ik mijn eigen toepassing van de preek ben. Toch vroeg juist deze preek over Lucas 1,20 wel degelijk aandacht voor het geloof van degene die spreekt. Het gaat er niet om hoe mooi bijvoorbeeld een predikant iets kan zeggen, maar wèl of het door hem zelf heen is gegaan. Geloof wordt door niets anders doorgegeven dan door de Geest, maar die Geest werkt via mensen en hun geloof. Als je 't niet gelooft, zoals Zacharias, kun je maar beter zwijgen! En dan niet als iets definitiefs, want intussen dringt dat je ertoe om te doen wat je nog wél kan: over Gods woorden blijven nadenken in je hart. Dat is wat Maria deed, en wat maakte dat zij wél geloofde wat haar door Gabriël werd gezegd. En dan laat het me toch niet los, zo'n reactie op een preek: "'t Is net of die dominee het echt meent!" Kennelijk hebben mensen die ervaring veel te weinig. En dan zeg ik niet dat er dus -tig collega's zijn die het niet menen. Maar dat dat misschien wel eens wat teveel is weggestopt, omdat 'het daar niet om gaat' (een suggestie die me niet onbekend voorkomt). Na de eerste dienst, gistermorgen, werd ik aangesproken door iemand met kennis van zaken, ervaren in het coachen van o.a. predikanten. Hij was allereerst persoonlijk geraakt en geroerd door wat ik in de preek had gezegd. Maar vervolgens vroeg hij ook naar andere preken van mij, en of hij die misschien zou mogen lezen in zijn gemeente. Nogmaals: dan gaat het niet om mij, ik ben er eigenlijk nog beduusd van... Maar de boodschap raakte kennelijk aan iets wat nog teveel wordt gemist. En als ik dan nadenk wát dat is, dan kom ik opnieuw bij de kern van waar mijn preek gisteren over ging: geloof je wat je zegt, of zeg je het omdat het je taak is (als ambtsdrager, maar ook als ouders, bijv.)? Ik verlang ernaar dat dit van steeds meer voorgangers wordt gezegd: 't is net of hij (of zij!) het echt meent!

"Denk aan uw leiders, die het woord van God aan u hebben verkondigd, neem een voorbeeld aan hun geloof..." (Hebr.13,7)